فی الکافی عن الصادق(علیه السلام):« ما من جرعة یتجرّعها العبداحبّ الی الله عزّوجلّ من جرعه غیظ یتجرّعها عند تردّدها فی قلبه امّا بصبر او بحلم»(الشافی ،ص٥٥۴)
تعبیر زیبا و فصیح این روایت این است که هیچ جرعه‌ای در پیش خدای متعال محبوب‌تر نیست از آن جرعه خشمی که انسان آن را فرو می‌برد. هنگامی که انسان عصبانی و خشمگین می‌شود، گاهی این خشم خود را در بیان، در عمل و رفتار غیر متعادل خود بروز می‌دهد، فریاد می‌کشد، داد می‌کشد، گاهی نیز با دست می‌زند، چیزی را پرتاب می‌کند، اینها همه‌اش عصبانیت است، اگر چنان چه انسان بتواند این جرعه خشم را فرو برد، از این حرکات نا‌متعادل خلاص می‌شود…

حال این فرو خوردن خشم یا به وسیله ابزار مهم صبر است، یا به وسیله حلم. صبر آن جایی است که انسان به طور طبیعی آدم حلیمی نیست. حلیم یعنی با ظرفیت، یعنی جنبه داشتن. وقتی انسان ظرفیت روحی دارد نه در هنگام خوشحالی حواسش پرت می‌شود و کارهای بی‌رویه می‌کند، نه در هنگام عصبانیت. آن کسی که دارای حلم و ظرفیت نیست، به خودش فشار بیاورد و صبر کند. صبر یعنی مهار کردن نفس با فشار و زور.