شهدا را نمی شناختم درحد همین تلویزیون در موردشان دیده و شنیده بودم، راستش اصلا درکشان نمی کردم، می گفتم خوب رفتن شهید شدن که چه……

تا این که در دبیرستانمان یک اردو گذاشتن «راهیان نور» الحق که اسمش برازنده اش است، واقعا آدم را به سمت نور می برند، خانواده نمی گذاشت که بروم، کلی اصرار کردم که بروم، آنهم فقط برای این که دوستانم می روند ومن هم باید بروم با کلی اصرار اجازه دادند، رفتم…

ای کاش زودتر رفته بودم، معنویتی در آنجا دیدم که در هیچ جای زندگیم ندیده بودم، عاشق شدم…….

عاشق شهدا شدم…

خودم را سخت مدیون شهدا دیدم….

چادری شدم……

چادر جزئی از وجودم شد…

معصومه شعبان پور