ظاهرش این است که انسان مال یتیم را می خورد. قرآن می گوید: این مال یتیمی که می خورید پوستش است که مال یتیم را بلعیدی. اما باطنش این است که آتش می خوری. و روز قیامت هم آتش در معده می رود و می گویند: این همان مال یتیم است. «إِنَّمَا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ نَارًا» (نساء/10) آنهایی که مال یتیم را می خورند، آتش می خورند. حدیث داریم امام فرمود: ما هم یتیم هستیم. کسی که سهم امام را ندهد و خمس ندهد، مال ما را خورده و ما هم یتیم هستیم. آن کسی که زیارت امام رضا می آید ولی سهم امام رضا را نمی دهد.
«اللهم عجل لولیک»، «اللهم کن لولیک» دعا به امام زمان می کنی، اما حق امام زمان را نمی دهیم. ظاهرش این است که من خمس ندادم. باطنش این است که اگر مال یتیمی در شکم شما باشد، نار است. «فِي بُطُونِهِمْ نَارًا» حرف های من شعر نیست تاریخ نیست که بگویی: شاید راست باشد، شاید دروغ باشد. حدیث نیست که بگویی: شاید حدیثش معتبر است. شاید حدیثش اعتبار ندارد. متن وحی است. لقمه حرام آتش است.

 حجت الاسلام والمسلمین قرائتی