ماه ربیع الاول به دلیل رحمتی که از خداوند به ظهور رسیده و از ذخایر برکات الهی و انوار جمالی که بر زمین نازل گردیده،چنان که از اسمش پیداست بهار ماه های دوازده گانه است، چرا که ولادت رسول اکرم در این ماه اتفاق افتاده و گزاف نیست اگر ادعا کنیم که از زمان آفرینش زمین چنین رحمتی بر آن نازل نگشته است، چرا که در چنین روزی تمام ترین هدایت ها و عظیم ترین کرامت ها و فراگیر ترین رحمت ها و شریف ترین برکت ها و فروزان ترین نورها و نهفته ترین رازها ورمز ها نهاده شده است.پس مسلمانی که تصدیق به شرافت پیامبر دارد و مراقب ادب محضور با مولای خویش است باید شرافت این روز نزد او قابل توصیف و اندازه گیری نباشد و چنین فضیلتی را برای هیچ زمان دیگر تصور ننماید،زیرا تمامی فضایل و شرافت ها در چنین روزی پایه ریزی شده و تمام برکات نبوت و امامت و کتاب وشریعت از برکت وجود آن حضرت در چنین روزی حاضر گردیده است.
پس برهر مسلمانی لازم است که با تمام کوشش خود شکر این نعمت بزرگ را نموده و برای گسترش این رحمت واسعه تلاش بنماید واین روز را عید راستین خود بداند و با تمام وسایل با خداوند تقرب و به آستان مقدس آن حضرت توسل جوید.
ودیگرآنکه به پاس این نعمت بزرگ تمام این ماه را بزرگ بداند و متناسب با نعمت وجود مقدس آن حضرت به مناجات و راز و نیاز بپردازد.المراقبات ص56-57