روایت شده است که امام حسن (ع) در مجلس رسول خدا (ص) حاضر می گشت در حالی که هفت سال بیشتر از سنّ شریف او نگذشته بود ، وحی الهی را از لب های مبارک پیغمبر اکرم (ص) می شنید و آن را حفظ می کرد ، و وقتی به خانه بر می گشت آنچه را حفظ کرده بود برای مادرش صدّیقه ی کبری (س) بازگو می کرد . و هرگاه علی (ع) نزد حضرت زهرا (س) می آمد کلمات تازه ای از قرآن و وحی را از او می شنید ، از آن حضرت سؤال می فرمود که :
اینها را از کجا نقل میکنی ?!
عرض می کرد : از فرزندت حسن (ع)
روزی علی (ع) در خانه پنهان گشت تا این که امام حسن (ع) وارد خانه شد ، و میخواست کلمات نورانی وحی الهی را که شنیده بود بازگو کند ولی نتوانست مثل گذشته صحبت کند ، بلکه به لرزه افتاد و کلماتش درهم شد .
مادرش حضرت زهرا (س) تعجّب کرد ، امام حسن (ع) عرض کرد :
ای مادر ; تعجّب نکن ، گویا امروز شخص بزرگی به گفتار من گوش می دهد و شنیدن او مرا از تکلّم باز داشته است .
آنگاه علی (ع) از محلّ خود خارج شد و فرزند دلبندش را بوسید .
و در روایت دیگری نقل شده است که فرمود :
ای مادر ; بیانم نارسا و زبانم ناتوان گردیده است گویا آقای بزرگواری مراقب من است .
(مناقب ابن شهراشوب : 8/4 بحارالأنوار : 338/43 ذیل ح 11 معالی السبطین :9)