آیا برای کسانی که سالها در سکوت صبر پیشه کردند، فردا دیر نیست؟ تا چه زمان به عنوان وارثان جانبازان شیمیایی سیلی صبر به گونه هایمان بنوازیم و پدر تا چه وقت باید از شرم گل گون باشد ؟ مادر گریان! برادرانم نگران و من محکوم به فروخوردن بغض ترکیده در گلو.
از میان اخبار و گزارش های متعدد مربوط به وضعیت اسفبار جانبازان دوران دفاع مقدس این بار نامه فرزند یکی از جانبازان شیمیایی به دستمان رسید . این نامه را روابط عمومی و بین الملل شهرداری مشهد برایمان ارسال کرده است . رنج نوشته‌هایی که دل هر انسان بیداری را به درد می‌آورد . امید که مسئولین این حرف‌ها را سیاه‌نمایی نپندارند و بپذیرند که در همین نزدیکی‌ها ، سختی‌ها و تلخی‌هایی وجود دارد . هیچ یک از کنگره‌ها و مراسم گوناگون تجلیل ، تعریف و تمجید‌های ظاهری از ایثارگران ، آب سردی بر آتش درون و سینه سوخته این فرزند دفاع مقدس نبوده است . پس باید همت کرد و چاره‌ای اندیشید.
«زهرا پردال» دختر جانباز شیمیایی « محمد پردال» شاغل در شهرداری منطقه 3مشهد از روزگار عزیمت پدر به جبهه‌ها و لحظات تلخ فراق ، مجروحیت و بازگشت او ، و سختی‌های بعد از جنگ می‌گوید :

ادامه مطلب در صفحه بعد

صفحات: 1· 2