اصبغ بن نباته می گوید: روزی در کنار امیرالمؤمنین علیه السلام نشسته بودم که ابن کواء سر دسته گروه خوارج وارد مسجد شد و عرض کرد: یا امیرالمؤمنین! مرا از معنای این آیه با خبر کن.
 وَعَلَى الْأَعْرَافِ رِجَالٌ يَعْرِفُونَ كُلا بِسِيمَاهُمْ وَنَادَوْا أَصْحَابَ الْجَنَّةِ أَنْ سَلَامٌ عَلَيْكُمْ لَمْ يَدْخُلُوهَا وَهُمْ يَطْمَعُونَ [سوره الأعراف آیه ۴۶]
 و بر اعراف مردانى هستند كه همه را به سیمايشان مى‌شناسند و اهل بهشت را ندا مى‌دهند كه سلام بر شما باد. اينان هر چند طمع بهشت دارند ولى هنوز بدان داخل نشده‌اند.
حضرت فرمود: آن مردان ما هستیم که در قیامت بین بهشت و جهنم می ایستیم. هر بنده ای ما را نصرت کرده باشد او را به چهره می شناسیم و به بهشت می بریم و هر کسی با ما دشمنی داشته او را نیز از سیمایش می شناسیم و در جهنم داخل می کنیم.
نحن نوقف یوم القیامه بین الجنه والنار. فمن ینصرنا عرفناه بسیماه فادخلناه الجنه و من ابغضنا عرفناه بسیماه فادخلناه النار.
 شواهدالتنزیل ج۱ ص۲۶۳