حسین بن علی(ع)، در خود فهماند که براي دنیاي اسلام در چنین شرایطی، مبارزه با اصل قدرت طاغوتی و اقدام براي نجات انسانها از سلطه شیطانی و اهریمنی این قدرت، واجبترین کارهاست. بدیهی است که حسین بن علی(ع)، اگر در مدینه میماند و احکام الهی را در میان مردم تبلیغ و معارف اهل بیت را بیان میکرد، عدّهاي را پرورش میداد. اما وقتی براي انجام کاري به سمت عراق حرکت میکرد، از همه این کارها بازمیماند: نماز مردم را نمیتوانست به آنها تعلیم دهد؛ احادیث پیغمبر را نمیتوانست به مردم بگوید؛ حوزه درس و بیان معارف او تعطیل میشد و از کمک به ایتام و مستمندان و فقرایی که در مدینه بودند، میماند. اینها هرکدام وظیفه اي بود که آن حضرت انجام میداد. اما همه این وظایف را، فداي وظیفه مهمتر کرد. حتّی آنچنان که در زبان همه مبلّغین و گویندگان هست، زمان حجّ بیت اللَّه و در هنگامی که مردم براي حج میرفتند، این، فداي آن تکلیف بالاتر شد.

ادامه مطلب در صفحه بعد

صفحات: 1· 2