​امام مجتبي (عليه السلام) با تعجب فرمودند: «عَـجِبْتُ لِمَنْ يَتَفَكَّـرُ فى مَـأْكُولِهِ كَيْـفَ لا يَتَفَـكَّـرُ فى مَعْـقُـولِهِ، فَيُجَنِّبُ بَطْنَهُ ما يُؤْذيهِ، وَ يُودِعُ صَدْرَهُ ما يُرْدِيهِ؛ در شگفتم از كسى كه درباره خوراكي‌هاى خود انديشه و تأمل مى‏‌كند ولی درباره نيازمندی‌هاى فكرى و عقلى‌اش تأمل نمی‌كند، پرهيز مى‏‌كند از آنچه معده ‏اش را اذيت مى ‏نمايد و قلب خود را از پَست‏‌ترين چيزها پر می‌كند.» 

  انساني که براي مأکولات (خوراکی ها) ذائقه خود را به کار مي‌اندازد، علاقه خود را به کار مي‌اندازد، از وقتي که مي‌خواهد غذايي یا ميوه‌اي را، تهيه کند چقدر دقت‌ها در اين بخش به کار گرفته مي‌شود، مبادا ضرر داشته باشد، بخش فردي آن جدا، بخش گروهي و اجتماعي آن جدا، خواص آن مشخص، آفات آن مشخص، چرا نسبت به معقولات و مُدرکات خود و مقوّمات شخصيتي خود و مقوّمات ايماني خود آن‌قدر دقت ندارد؟ تمام  شنيده‌ها ورودي‌هاي به نفس هستند، اين‌ها بايد ميزان داشته باشند، باید خط تراز داشته باشند، شکل‌دهنده به شاکله و شخصيت هر فرد هستند، اين‌ها بايد از يک فيلتري عبور داده شود.

منبع : بحار الانوار،ج1،ص21۲.