​بایستگی تعادل خوف و رجا
شخصی خدمت امام صادق(ع) عرضه داشت: گروهی گناه می‌کنند و می‌گویند: امید داریم و پیوسته این‌چنین هستند تا مرگ به سراغشان می‌آید. امام فرمود: «اینان گروهی هستند که در میان آرزوها [ی پوچ= أمانیّ] سرگردانند.

دروغ می‌گویند، از امیدواران نیستند! کسی که به چیزی امید دارد، آن را طلب می‌کند و کسی که از چیزی بترسد،‌ از آن می‌گریزد».(1)
از این ‌رو آن حضرت فرمود: «اُرْجُ اللَّهَ رَجَاءً لَا يُجَرِّئُكَ عَلَى مَعَاصِيهِ وَ خَفِ اللَّهَ خَوْفاً لَا يُؤْيِسُكَ مِنْ رَحْمَتِه»:(2)

«به خداوند آن‌چنان امیدوار باش که تو را بر معاصی‌اش دلیر نکند و چنان از او بترس که از رحمتش نومیدت نگرداند».
1. محمد بن یعقوب کلینی؛ الکافی؛ ج2، ص68.
2 . شیخ صدوق؛ الأمالی؛ ص14.