برای داشتن حق شفاعت و رسیدن به این مقام، به شایستگی بسیاری نیاز است؛ چرا که خداوند شفاعت کسانی را می پذیرد که از سوی او اذن و اجازه داشته باشند و خود می فرماید: «یوْمَئِذٍ لَّا تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ؛ در روز قیامت، شفاعت هیچ کس فایده ای ندارد؛ مگر آن که خداوند به او اجازه شفاعت داده است.» (طه: 109) این افتخار نصیب کسی می شود که به مرتبه عالی از قرب الهی و بندگی خالصانه پروردگار رسیده باشد.

انبیاء و ائمه معصومین(عليهم السلام)، سرآمد شفاعت کنندگان هستند. پس از آنها بندگان خالص و اولیای درگاه خداوند، در حد مقام و درجه معنوی خویش حق شفاعت دارند. از جمله کسانی که در روایات و آموزه های دینی به شفیعه بودنش تصریح شده، حضرت فاطمه معصومه(سلام الله عليها) است. امام صادق(عليه السلام) دراین باره می فرماید: «با شفاعت او (فاطمه معصومه) همه شیعیانم وارد بهشت خواهند شد.» در زیارت این بانو نیز به دستور امام معصوم گفته می شود: «یا فَاطَمَةُ اشْفَعی لی فِی الْجَنَّة؛ ای فاطمه! برای من نزد خدا درباره بهشت شفاعت کن!» این خود نشان دهنده شأن و مقام برجسته حضرت معصومه(سلام الله عليها) است. pan style="font-family: tahoma,arial,helvetica,sans-serif;">برحسب آنچه به ما رسیده، افضل دختران موسی بن جعفر(عليه السلام)، سیده جلیله معظم، فاطمه، معروف به حضرت معصومه است.