صحیفه سجادیه

ترجمه :
16.خدايا اى كسى كه گنهكاران بوسيله رحمتش طلب فرياد رسى مى ‏كنند، و اى كسى كه بيچارگان به ياد احسانش پناه مى‏ برند. و اى كسى كه دل وحشت زدگان از وطن دور گشته، و اى غمگسار غم ديدگان دل شكسته. و اى فريادرس هر تنهاى درمانده، و اى مددكار هر محتاج عقب رانده. توئى كه همه چيز را به علم و رحمتت فرا گرفته ‏اى، و توئى كه براى هر آفريده در نعمتهايت بهره ‏اى برقرار كرده‏ اى. و توئى كه عفوت بر عقابت غالب است، و توئى كه رحمتت بر غضبت سابق است و توئى كه عطايت از منعت فزون است، و توئى كه آفريدگان همگى در محيط توانگريت گنجيده‏ اند.

و توئى كه از هر كه به او نعمت بخشى توقع پاداش ندارى، و توئى كه در عقاب عاصيان افراط نمى ‏كنى. و من اى معبود من، آن بنده توأم كه چون او را به دعا فرمان دادى، گفت: لبيك؛ و سعديك اينك منم اى پروردگار من كه در پيشگاهت به خاك افتاده ‏ام، منم كه بار خطاها پشتم را گران كرده، و منم كه گناهان عمر مرا بسر برده، و منم كه از سر نادانى ترا عصيان كرده ‏ام، در صورتى كه تو از طرف من سزاوار عصيان نبوده ‏اى. آيا تو اى معبود من بر هر كه ترا بخواند رحم كننده‏اى تا در دعا بكوشم؟ يا هر كه را پيشت بگريد آمرزنده‏اى، تا در گريه شتاب كنم؟ يا از هر كه برسم تذلل روى خويش را در پيشگاهت به خاك سايد، در گذرنده‏اى؟ يا هر كه را از سر توكل از فقر خود به تو شكايت كند بى‏ نياز كننده ‏اى؟pan style="font-family: tahoma,arial,helvetica,sans-serif;">خداوندا آنكه را جز تو دهنده ‏اى نمى ‏يابد، نوميد مگردان. و كسى را كه از تو به غير تو بى ‏نياز نمى ‏شود وا مگذار اى معبود من! پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و اكنون كه از روى حقيقت به تو رو آورده‏ام، روى از من مگردان، و در صورتى كه روى دل را به تو متوجه ساخته ‏ام محرومم مكن. و در اين حال كه در پيشگاهت ايستاده‏ ام، دست رد بر سينه ‏ام مگذار توئى كه خود را به رحمت توصيف كرده ‏اى. پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و بر من رحمت آور. و توئى كه خود را خطابخش ناميده‏اى پس از من در گذر. تو اى معبود من هم اكنون اشك مرا از خوف خود و پريشانى دلم را از ترس خويش، و لرزيدن اعضايم را از هيبت خود، مى ‏بينى. همه اينها در اثر شرمندگيم از سوء رفتار خويش است. و به اين جهت از شدت زارى به درگاه تو صدايم گرفته و زبانم از راز و نياز با تو كند شده. پس سپاس ترا اى معبود من چه بسا، عيبها كه بر من مستور ساخته‏ اى و مرا از افشاى آن رسوا نكرده‏ اى! و چه بسا گناه كه بر من پوشيده‏ اى و مرا به آن شهره نساخته ‏اى و چه بسا آلودگي ها و زشتي ها كه بجا آورده ‏ام و پرده آن را بر من ندريده ‏اى! و طوق آزار ننگ آن را بر گردنم  نيفكنده ‏اى. و زشتي هايش را بر همسايگان عيب جو و حسودان نعمتى كه به من بخشيده‏ اى آشكار نساخته ‏اى! آنگاه اين همه مرحمتها مرا از تعقيب بدي هائى كه از من سراغ دارى باز نداشته است پس كيست كه از من اى معبود من به خير و صلاح خود نادان‏تر، و از بهره خود غافلتر، و از اصلاح و تهذيب نفس خود دورتر باشد؟ در صورتى كه رزقى را كه بر من روان ساخته‏ اى در معصيتهائى كه مرا از آن نهى كرده‏اى صرف مى ‏كنم! و كيست كه بيش از من به قعر باطل فرو رفته و بر اقدام به بدى جرأت ورزيده باشد. در آن هنگام كه بر سر دو راه دعوت تو و دعوت شيطان مى ‏ايستم پس دعوت شيطان را با چشم باز و حواس جمع مى ‏پذيرم. در صورتى كه يقين دارم كه دعوت تو به بهشت و دعوت او بسوى جهنم منتهى مى‏ شود.
منزهى تو كه از جانب من سزاوار چنين رفتار باشى چه شگفت ‏انگيز است آنچه من در باره خويش به آن گواهى مى ‏دهم، و آن كارهاى پنهانيم كه خود آن را بر مى ‏شمارم. و عجب تر از آن بردبارى تو از من و درنگ كردنت از مؤاخذه سريع من است! و اين نه از جهت گرامى بودن من پيش تو است. بلكه از جهت مداراى تو با من و تفضلت بر من است: تا از نافرمانى خشم‏انگيز تو باز ايستم، و خود را از گناهان فرساينده خويش باز دارم. و از جهت آن است كه عفو تو از من در نظرت از عقوبتم خوشايندتر است. بلكه من اى معبود من گناهم بيشتر، و آثارم زشت ‏تر، و كردارم بدتر، و تهورم در باطل سخت‏تر، و تنبهم در مقام اطاعت تو ضعيف‏ تر و آگاهى و مراقبتم نسبت به تهديد تو كمتر از آن است كه عيوب خود را براى تو بشمارم. يا بر ياد كردن گناهانم قادر باشم و منظورم از اين اعتراف جز آن نيست كه از روى طمع در مهربانى تو كه صلاح كار گنه كاران در آن است كه آزادى گردن هاى خطاكاران به آن است خويش را سرزنش كنم.
خدايا و اين گردن من است كه طوق و بند گناهان آن را باريك كرده. پس بر محمد و آلش رحمت فرست. و به عفو خود آن را آزاد ساز. و اين پشت من است كه باز خطاها آن را سنگين ساخته، پس بر محمد و آلش رحمت فرست و به انعام خود آن را سبك ساز. اى معبود من، اگر چندان در برابر تو بگريم كه پلك هاى هر دو چشمم بيفتد، و اگر چندان صدا به گريه بلند كنم كه صوتم قطع شود، و اگر چندان برايت بپا ايستم كه هر دو پايم آماس كند، و آنقدر برايت ركوع كنم كه استخوان هاى پشتم از هم بپاشد. و آنقدر ترا سجده كنم كه چشم هايم از كاسه به درد آيد، و در دوره عمر خود خاك زمين بخورم و تا پايان زندگى آب خاكستر آلود بنوشم، و در اثناى اين احوال آنقدر ذكر ترا بگويم كه زبانم از كار فروماند، سپس از روى شرمندگى از تو چشمم را به آفاق آسمان نگشايم، با اين همه سزاوار محو يكى از گناهانم نخواهم بود. و اگر در آن هنگام كه مستوجب آمرزشت شوم مرا بيامرزى. و در آن زمان كه مستحق عفو تو گردم از من درگذرى، پس همانا كه آن آمرزش و عفو در حق من از جهت استحقاق من لازم نيامده، و من از روى سزاوارى شايسته آن نشده ‏ام، زيرا جزاى من در اولين بار كه ترا عصيان كرده ‏ام جهنم بوده و به اين جهت اگر مرا عذاب فرمائى در باره من ستمكار نخواهى بود!
پس اكنون كه مرا به ستارى خود مستور داشته‏ اى، و رسوا نكرده ‏اى، و به كرم خود با من مدارا كرده‏اى و در عقابم شتاب ننموده ‏اى، و به تفضل خود درباره ‏ام حكم كرده ‏اى، و نعمتت را از من نگردانده ‏اى، و احسانت را نسبت به من تيره و آلوده نساخته ‏اى پس بر طول تضرع و شدت مسكنت و بدى حالم رحمت آورد. خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و مرا از گناهان نگاهدار و به فرمانبردارى وادار و حسن انابت را روزيم كن، و به توبه پاكم ساز، و با نگهدارى خود تأييدم كن، و به عافيت روبراهم نماى، و شيرينى آمرزش را به من بچشان، و مرا رها شده عفو و آزاد گشته رحمت خود قرار ده، و برات ايمنى از خشم خود برايم بنويس، و مرا هم اكنون نه در آينده به آن ايمنى و نشانه‏اى در آن به من معرفى كن كه به آسانى آن را دريابم، زيرا كه اين كار براى تو در جنب قوتت دشوار نيست. و ترا در قدرتت دچار مشكلى نمى ‏سازد، و تو بر هر چيز به منتهى درجه قدرت دارى.