پهن شد سفره ي احسان، همه را بخشيدي
باز با لطف فروان همه را بخشيدي
ابر وقتي كه ببارد همه جا مي بارد ،
رحمتت ريخت و يكسان همه را بخشيدي
گفته بودند به ما سخت نميگيري تو…
همه ديديم چه آسان همه را بخشيدي
يك نفر توبه كند با همه خو ميگيري
يك نفر گشت پشيمان همه را بخشيدي
اين گنهكاري امروز مرا نيز ببخش
تو كه ايام قديم ، آنهمه را بخشيدي
حيف از ماه تو كه خرج گناهان بشود
تو هان نيمه ي شعبان همه را بخشيدي
داشت كارم گره ميخورد ولي تا گفتم
” جان آقاي خراسان ” همه را بخشيدي
بي سبب نيست شب جمعه شب رحمت شد
مادري گفت “حسين جان ” همه را بخشيدي