تقید به نماز اول وقت عمل دشواری نیست و راه آن نیز روشن است! هر وقت اذان گفته شد، تمام کارهای دیگر را رها کنیم و به اقامه نماز بپردازیم.
اگر این کار ساده و راحت را نمی توانیم انجام دهیم، حتما مانعی بر سر راه وجود دارد. و الا انسانی که کوهها را جابه جا می کند، هرگز نباید در مقابل چنین مساله ای احساس عجز کند.
شاید این مانع در شناخت انسان موجود باشد و کسی هنوز معنای نماز، حقیقت دین، عظمت خدای متعال، هستی خویش، را در نیافته که مهمترین مساله برای تامین سعادت او ، آنچنان برایش بی اهمیت شده که علیرغم سادگی و آسان بودنش این گونه برایش سخت شده است.
باید در این نکته تامل کنیم که آیا معاد حقیقت دارد یا زندگی ما محدود به دوره دنیا است که بعد از آن خواهیم پوسید و مرگ پایان کار ماست؟ اگر به معاد باور داریم یا حتی صرفا احتمال آن را می دهیم، چگونه می توانیم زمانی به اندازه بی نهایت را رها کرده و یک زندگی کوتاه مدت را اصیل قرار دهیم؟ چگونه از چند عمل ساده برای کسب سود بسیار چشم می پوشیم؟ آیا نشنیده ایم که:
امام باقر(ع) می فرمایند: «حسابرسى اعمال بندگان، از نماز آنان شروع مى‏ شود؛ اگر نماز كسى پذیرفته شود، سایر اعمال او پذیرفته خواهد گشت. اگر نماز كسى در اول وقت به درگاه خدا بالا رود، درخشان و تابان به سوى صاحبش باز مى ‏گردد و مى ‏گوید: حقوق مرا نگهبان شدى، خدایت نگهبان باد! و اگر نماز كسى در خارج از وقت ویژه بدرگاه خدا بالا رود و از حدود و مقررات لازمه عارى باشد، سیاه و تاریك به ‏سوى صاحبش باز مى ‏گردد و مى ‏گوید: حقوق مرا پامال كردى، خدایت پامال كناد.»
همچنین این احادیث می تواند برای برای اصلاح شناخت ما کمک کند:
امام على علیه السلام:
«هیچ كارى نزد خداوند عزّ و جلّ محبوبتر از نماز نیست. پس مبادا چیزى از امور دنیا شما را از اوقات نماز بازدارد؛ زیرا خداوند عزّ و جلّ مردمانى را نكوهش کرده است