آقای من! مولای غریب من! ای مسافر بیابان های تنهایی! مضطر فاطمه! پدر محترم اهل عالم!
گویا همه چیز، دست به دست هم داده اند تا شما در غربت بمانید!
میخواهم به سوی تو برگردم، یقین دارم بر گذشته های پر از غفلتم کریمانه چشم می پوشی میدانم توبه ام را قبول میکنی و با آغوش باز مرا می پذیری؛
میدانم در همان لحظه ها، روزها وسال های غفلت هم، برایم دعا میکردی.من از تو گریزان بودم، اما تو همچون پدری مهربان، دور را دور مرا زیر نظر داشتی… .
آقای من مرا ببخش