سنگ ‏ها بر سوگ تو ندبه می ‏خوانند؛ در غروبی که شاخه ‏ات را شکسته بودند.
امشب، جای پای دوست، در خانه خالی است و ترنم مهربانی، بی‏ حدیث حضور او، خاموش است.
… علی، شبانه یاس می‏ کارد! شبانه، داغ دلش را به خاک می‏گوید؛ اگرچه فردا صبح، از سمت خانه همسایه بوی نان آید.
دوباره بغض حسن با حسین می‏گیرد.
و جای خالیِ مادر به خانه می‏پیچد.
کجاست فاطمه امشب؟ کجاست بانوی نور؟
بی ‏مهر رُخت

علی چراغ‏ها را خاموش کرده تا شبِ غریبی او، در آغوش طفلانش به سر شود و شب‏ های دیگر، قصه دنباله ‏داری را برای چاه بازگوید و زمزمه کند:
«بی‏ مهر رخت روز مرا نور نمانده است/ وز عمر مرا جز شب دیجور نمانده‏ ست
هنگام وداع تو ز بس گریه که کردم/ دور از رخ تو چشم مرا نور نمانده ‏ست»
چه زود رفتی!
قرآن را بوسیدم، گلبرگ ‏های یاس، از لابه‏ لای ورق‏ها فرو ریخت. یاس ‏ها چقدر شبیه تواند، فاطمه! ای گم‏گشته بقیع! کدام گم‏شده به تو پناه آورد و پیدایش نکردی؟!
ای بهشت گم‏شده پهلو شکسته، کدام شکسته! از تو التیام جست و مرهم نگذاشتی؟! تو، آن‏سوی خودت بودی و همیشه بهترین را برای دیگران می‏خواستی و این است شیوه عشق، که از پدر به تو رسیده بود.
بانوی مهربانی و آیینه‏ ها، سلام!… اما چه زود وقت خداحافظی رسید.

رزیتا نعمتی