مقام معظم رهبری(مدظله العالی):

بسیج یعنی نیروی کارآمد کشور برای همه میدانها.

سالروز خجسته میلاد حضرت ابوالفضل عباس (ع)، حماسه آفرین دشت کربلا بنام روز جانباز نامیده شده است. جانبازانی که حکایت شگفت آفرینی آنها در میدان های عرفان و حماسه تکان دهنده بوده است. در نوشته های عارفان صاحبدل آمده است که: خداوند را دوستانی است که همواره در اجتماع و در بین مردم، بی هیچ لاف و گزافی به زندگی و عبادت مشغولند، بی آنکه نامشان برجسته تر از نام های دیگران، بر سر زبان ها باشد آنان ناشناخته برای اهل زمین، و نام آورند برای آسمان.

ادامه مطلب در صفحه بعد

صفحات: 1· 2

دست‏های شفا، نسخه‏ای از نقشه جهان را می‏گستراند روبروی دردهای انسان.
اقیانوس‏ها همچون آوازهای آبی، حضورِ تو را به جشن می‏نشینند.
آب‏های پراکنده، مدح جسته و گریخته تواند و ارثیه آنها همه روشنی است از نام تو.
سفینه‏هایی از نور را ببین، قطارهایی از غزل؛ غزل‏هایی که با قوافیِ زلال ردیف شده‏اند.
این چنین است که سر انگشتان باران‏زایِ شعر و شعور از نازکای خیال، دسته دسته کرامت می‏آورند.
بنگر که «ایثار» و «وفا» و «غیرت» به لباس‏های روشن ایمان افزوده شدند و «فتوّت» و «رشادت» و «ادب»، کنار کتاب‏های در خور انسان چیده شدند. چه زیبا و شاعرانه، برگ‏های طنّاز مسرّت، دور تا دور ستونِ دلیری پیچیده‏اند و باید از هم‏اکنون دنیا را به وسعت نظر خاک عادت داد.
از هم اینک باید با خوشخوییِ آب‏ها خو گرفت.
شب چه دارد اگر زیر آفتاب نگاه تو بیتوته نکند؟!
روز چه می‏ارزد اگر برای جوانمردی‏ات برنخیزد؟!
آمدنت جلسه معارفه تمام پاکی‏ها به تمام دنیاست.
از بی‏لیاقتی است کسی اگر گامی برندارد به سوی تو.
پس رفتگیِ زمانه است که نامت عادی بُرده می‏شود.
یا قمر بنی هاشم! واژه‏ای که از لبان مقدس تو خارج شود، دیگر عطشناک نیست. لحظه‏ای که آرامش تو در آن وارد شود، دیگر خطرناک نیست.
دریاها، شط‏هایی که نام تو را زمزمه نکرده‏اند، از مقوله پاکی بیرون رفته‏اند.
تنها قلم ‏هایی که دست‏هایت را ستودند و سرودند، در قیام روسپیدند.
یا اباالفضل العباس علیه ‏السلام ! این دنیا که من می‏شناسم، یقین که تو را نشناخته.
سلسله جبال اندک زمین، چه ناتمام، عطش تو را به روایت کشیده است و به حکایت نشسته است چه بیهوده، مهربانی تو را، هزار و یک شبِ یلدای زمان!
لب‏های ولایت تو را شناخت که بر اوایلِ دستانت بوسه زد.
و ما همچنان از دریای عطوفت تو آب بر می‏داریم؛ با تمام محدودیت‏مان.
مقیم آبیِ احساس، عباس(علیه ‏السلام)
مقامِ گُلچراغ یاس، عباس(علیه ‏السلام)
بگو با ذرّه‏های تشنه جان
به عشق حضرت عباس، «عباس علیه ‏السلام »!»

با یاد اباالفضل(ع) دلم آسوده ست
با او دل ما را سر و سرّی بوده ست
بر دفترِ سبز عشق پاياني نيست
در حاشیۀ علقمه گفتم نکند؟
یک عمر دو دست بر تنم بیهوده ست؟!
میلاد انوار کربلا بر شما مبارک.

دستى به دامانت زنم اى مهربان ابوالفضل(ع)
از مرحمت لطفى نما بر شیعیان ابوالفضل(ع)
ما عاشقان کربلائیم اى مه تابان
جوئیم همه راهش ز تو با صد فغان ابوالفضل(ع)

عباس(ع) آمد تا برادری را معنا کند، وفا را شرح دهد، ایثار را الگو باشد
شجاعت را تفسیر کند و دلاوری را مصداقی والا گردد.

فرزند دلیر حیدر آمد
عباس(ع) امیر لشکر آمد
می خواست نشان دهد ادب را
یک روز پی از برادر آمد
میلاد حضرت عباس(ع) مبارک باد . . .

خود را به خدا بسپار، وقتی که دلت تنگ است
وقتی که صداقتها ، آلوده به صد رنگ است
خود را به خدا بسپار، چون اوست که بی رنگ است
چون وادی عشق است او، چون دور ز نیرنگ است

خود را به خدا بسپار ، آن لحظه که تنهایی
آن لحظه که دل دارد ،از تو طلب یاری ( یک یار)
خود را به خدا بسپار ، همراه سراسر اوست
دیگر تو چه میخواهی ؟! بهر طلبت از دوست

ادامه شعر در صفحه بعد

صفحات: 1· 2

ماه شعبان رسد و ماه رجب در گذر است
دل من با همه ی آینه ها همسفر است
می رود ماه رجب ، ماه دعا ، ماه خدا
می رسد ماه امیدی که امید سحر است
ماه شعبان که درخشنده تربن ماه خداست
ماه شعبان که تجلی گر شمس و قمر است
سومین روز ازین ماه درخشد خورشید/چارمین روز ازآن جلوه ی
ماه دگر است/پنجمین روزازین ماه برون گردد مهر
آن که گنجینه ی حق را نفسش سیم و زر است
یازده روز چو بگذشت ازین ماه عزیز
پرده از رخ فکند آنکه رخش چون گهر است
چون رسد نیمه ی ماه ، آینه ای می تابد
که ز هر آینه این آینه رخشنده تر است
ماه شعبان شکرستان ولایت همه دم
لیک شیرینی این ماه ازین نیشکر است

آقای من! مولای غریب من! ای مسافر بیابان های تنهایی! مضطر فاطمه! پدر محترم اهل عالم!
گویا همه چیز، دست به دست هم داده اند تا شما در غربت بمانید!
میخواهم به سوی تو برگردم، یقین دارم بر گذشته های پر از غفلتم کریمانه چشم می پوشی میدانم توبه ام را قبول میکنی و با آغوش باز مرا می پذیری؛
میدانم در همان لحظه ها، روزها وسال های غفلت هم، برایم دعا میکردی.من از تو گریزان بودم، اما تو همچون پدری مهربان، دور را دور مرا زیر نظر داشتی… .
آقای من مرا ببخش

ابوبصیر از امام صادق علیه السلام روایت می کند که فرمود:
« هر کس دوست دارد که از اصحاب قائم علیه السلام باشد، باید منتظر باشد و در حال انتظار، تقوا پیشه کند و به فضایل اخلاقی عمل کند. پس اگر پیش از ظهور قائم بمیرد، پاداش اصحاب او را خواهد داشت. بکوشید و منتظر باشید. گوارایتان باد، ای گروهی که مورد رحمت قرار گرفته اید.»

و در روایتی دیگر فرمود:« آیا نمی دانی هر کس منتظر امر ما باشد و بر ترس و آزار ظالمان صبر کند، فردا در زمره ما خواهد بود؟ »

بحارالانوار 52 / 140 حدیث 50 ——– غیبه النعمانی 

امام حسین علیه السلام :

خَمْسٌ مَنْ لَمْ تَكُنْ فِيهِ، لَمْ يَكُنْ فِيهِ كَثيرُ مُسْتَمْتَعٍ: اَلْعَقْلُ، وَ الدّينُ وَ الْأَدَبُ، وَ الْحَياءُ، وَ حُسْنُ الْخُلْقِ؛
پنـج چيز است اگر در انسـان نباشد، بهـره زيادى در او نخـواهد بود: 1ـ عقل 2 ـ دين 3 ـ ادب 4 ـ حيا 5 ـ خوش ‏اخلاقى.

حياة الامام الحسين عليه ‏السلام: ج 1، ص 181

امام حسین علیه السلام فرمودند:

اِنّ اَعفَی النّاسِ مَن عَفا عِندَقُدرَتِهِِ

بخشنده ترین مردم کسی است که در هنگام قدرت می بخشد.

(الدره الباهره ، ص24)

 امام حسین علیه السلام فرمودند:

أیما اثنَین جَرى بینهما کلام فطلب أحدهما رضَـى الاخر کانَ سابقة الىَ الجنّة

هر یک از دو نفـرى که میان آنها نزاعى واقع ی و یکـى از آن دو رضایت دیگرى را بجـویـد ، سبقت گیـرنـده اهل بهشت خـواهـد بــود

(محجه البیصاء ج 4،ص 228)

پیامبر اکرم (ص):

لا تَتظُروا اِلی صَغیرِ الذّنبِ و لَکنِ انظُرُوا اِلی ما اجتَرَأتُم؛

به کوچکی گناه نگاه نکنید بلکه به چیزی [نافرمانی خدا] که برآن جرات یافته اید بنگرید.

{باب جهاد النفس وسایل الشیعه، ص 183 ،ح 405 )