نيايش، هنگامى كه به تقصير از اداء شكر اعتراف مى نمود
صحیفه سجادیه
ترجمه :
37.خدايا كسى در طى مراحل شكر تو بسر منزلى نمى رسد، مگر آنكه باز چندان از احسانت بر او فراهم مى آيد، كه او را به شكرى ديگر ملزم مىسازد. و هر چند كوشش كند به درجهاى از طاعت دست نمى يابد مگر آنكه در برابر استحقاق تو به علت فضلت مقصر مى ماند. پس شاكرترين بندگانت از شكر تو عاجز است، و عابدترين ايشان از طاعتت مقصر است. هيچكس مستوجب آن نيست كه به علت استحقاقش او را بيامرزى، يا به سبب سزاواريش از او خشنود باشى. پس هر كه را بيامرزى از انعام و احسان تو است، و از هر كه خشنود شوى از تفضل تو است. عمل كمى را كه بپذيرى جزاى فراوان مى بخشى، و طاعت اندك را مزد مى دهى، تا آنجا كه گوئى شكر بندگانت كه مزدشان را در برابر آن واجب كردهاى و جزاى ايشان را عظيم ساختهاى امرى است كه امتناع از آن تحت قدرت ايشان بوده، نه بدست تو، و از اين سبب ايشان را پاداش دادهاى. يا گوئى سبب آن بدست تو نبوده و به اين جهت به ايشان اجر بخشيده اى!