عباس(ع) آمد تا برادری را معنا کند، وفا را شرح دهد، ایثار را الگو باشد
شجاعت را تفسیر کند و دلاوری را مصداقی والا گردد.

فرزند دلیر حیدر آمد
عباس(ع) امیر لشکر آمد
می خواست نشان دهد ادب را
یک روز پی از برادر آمد
میلاد حضرت عباس(ع) مبارک باد . . .

خود را به خدا بسپار، وقتی که دلت تنگ است
وقتی که صداقتها ، آلوده به صد رنگ است
خود را به خدا بسپار، چون اوست که بی رنگ است
چون وادی عشق است او، چون دور ز نیرنگ است

خود را به خدا بسپار ، آن لحظه که تنهایی
آن لحظه که دل دارد ،از تو طلب یاری ( یک یار)
خود را به خدا بسپار ، همراه سراسر اوست
دیگر تو چه میخواهی ؟! بهر طلبت از دوست

ادامه شعر در صفحه بعد

صفحات: 1· 2

ماه شعبان رسد و ماه رجب در گذر است
دل من با همه ی آینه ها همسفر است
می رود ماه رجب ، ماه دعا ، ماه خدا
می رسد ماه امیدی که امید سحر است
ماه شعبان که درخشنده تربن ماه خداست
ماه شعبان که تجلی گر شمس و قمر است
سومین روز ازین ماه درخشد خورشید/چارمین روز ازآن جلوه ی
ماه دگر است/پنجمین روزازین ماه برون گردد مهر
آن که گنجینه ی حق را نفسش سیم و زر است
یازده روز چو بگذشت ازین ماه عزیز
پرده از رخ فکند آنکه رخش چون گهر است
چون رسد نیمه ی ماه ، آینه ای می تابد
که ز هر آینه این آینه رخشنده تر است
ماه شعبان شکرستان ولایت همه دم
لیک شیرینی این ماه ازین نیشکر است

آقای من! مولای غریب من! ای مسافر بیابان های تنهایی! مضطر فاطمه! پدر محترم اهل عالم!
گویا همه چیز، دست به دست هم داده اند تا شما در غربت بمانید!
میخواهم به سوی تو برگردم، یقین دارم بر گذشته های پر از غفلتم کریمانه چشم می پوشی میدانم توبه ام را قبول میکنی و با آغوش باز مرا می پذیری؛
میدانم در همان لحظه ها، روزها وسال های غفلت هم، برایم دعا میکردی.من از تو گریزان بودم، اما تو همچون پدری مهربان، دور را دور مرا زیر نظر داشتی… .
آقای من مرا ببخش

ابوبصیر از امام صادق علیه السلام روایت می کند که فرمود:
« هر کس دوست دارد که از اصحاب قائم علیه السلام باشد، باید منتظر باشد و در حال انتظار، تقوا پیشه کند و به فضایل اخلاقی عمل کند. پس اگر پیش از ظهور قائم بمیرد، پاداش اصحاب او را خواهد داشت. بکوشید و منتظر باشید. گوارایتان باد، ای گروهی که مورد رحمت قرار گرفته اید.»

و در روایتی دیگر فرمود:« آیا نمی دانی هر کس منتظر امر ما باشد و بر ترس و آزار ظالمان صبر کند، فردا در زمره ما خواهد بود؟ »

بحارالانوار 52 / 140 حدیث 50 ——– غیبه النعمانی 

امام حسین علیه السلام :

خَمْسٌ مَنْ لَمْ تَكُنْ فِيهِ، لَمْ يَكُنْ فِيهِ كَثيرُ مُسْتَمْتَعٍ: اَلْعَقْلُ، وَ الدّينُ وَ الْأَدَبُ، وَ الْحَياءُ، وَ حُسْنُ الْخُلْقِ؛
پنـج چيز است اگر در انسـان نباشد، بهـره زيادى در او نخـواهد بود: 1ـ عقل 2 ـ دين 3 ـ ادب 4 ـ حيا 5 ـ خوش ‏اخلاقى.

حياة الامام الحسين عليه ‏السلام: ج 1، ص 181

امام حسین علیه السلام فرمودند:

اِنّ اَعفَی النّاسِ مَن عَفا عِندَقُدرَتِهِِ

بخشنده ترین مردم کسی است که در هنگام قدرت می بخشد.

(الدره الباهره ، ص24)

 امام حسین علیه السلام فرمودند:

أیما اثنَین جَرى بینهما کلام فطلب أحدهما رضَـى الاخر کانَ سابقة الىَ الجنّة

هر یک از دو نفـرى که میان آنها نزاعى واقع ی و یکـى از آن دو رضایت دیگرى را بجـویـد ، سبقت گیـرنـده اهل بهشت خـواهـد بــود

(محجه البیصاء ج 4،ص 228)

پیامبر اکرم (ص):

لا تَتظُروا اِلی صَغیرِ الذّنبِ و لَکنِ انظُرُوا اِلی ما اجتَرَأتُم؛

به کوچکی گناه نگاه نکنید بلکه به چیزی [نافرمانی خدا] که برآن جرات یافته اید بنگرید.

{باب جهاد النفس وسایل الشیعه، ص 183 ،ح 405 )

«مَن یَمُوتُ بالذّنُوبِ أکثر ممَّن یَمُوتُ بالآجالِ و مَن یَعِیشُ بالإحسَانِ أکثر مِمَّن یَعِیشُ بِالأعمَارِ»

مجلسی، علامه محمدباقر؛ بحار الانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، 1404هق ، ج 5، ص140، باب
کسانی که به‌واسطه گناهان می­میرند، بیشتر از کسانی هستند که با مرگ طبیعی از دنیا می­روند و کسانی که به‌واسطه احسان و نیکوکاری زنده می­مانند و زندگی می­کنند، بیشتر از کسانی هستند که با عمر طبیعی زنده می‌مانند.

 یا حسین(علیه السلام)! تولدِ تو تبدیل نور به انسان است و تو انسان را با شهادت خود به نور مبدّل کردی.
ـ امام حسین علیه ‏السلام فرموده ‏اند: «کسی که از راه نافرمانی خدا درصدد چیزی برآید آنچه را امید دارد زودتر از دست می‏دهد و آنچه را بیم دارد زودتر سر می‏رسد».

گروه حدیث پژوهشکده باقرالعلوم؛ فرهنگ جامع سخنان امام حسین، تهران، امیر کبیر، 1384، چاپ سوم، ص839.

حسین(علیه السلام)، تنها واژه ‏ای است که وقتی زاده شد، برخاست؛ مثل عطر، وقتی که سرِ مظروف آن را جدا می‏کنند و سرریز می‏شود.
تکرار تو بر نوارهای سبز دیوارهای مسجد، یادمان داد که تو بیش از یک نفر بودی. تو را باید آن‏قدر نوشت، تا محراب و جانماز و نقش اسلیمی طاق‏ نماهای زمین، به ناتمامِی تو اقرار کنند؛ یا حسین(علیه السلام)!
«در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم
به وقت صبح قیامت که سر ز خاک برآرم به گفت‏گوی تو خیزم به جست‏وجوی تو باشم»

 هیچ سجاده ‏ای باز نشد که نام تو را رمز عبور خود نکرد، یا حسین(ع)!
خاکِ تو، آبروی سجده من است و آب، با تولد تو، در فرهنگ لغات دلم، هم ‏خانواده حسین(ع) شد.
آن‏که تو را زیارت کند، هزار هزار درجه نزد خداوند به او عطا کنند؛ چراکه باران مهرِ تو، پوسته سخت دانه دل را می‏شکافد.
یا حسین! از قرن‏ های آن سوی تقویم، وقتی نوازشِ نور تو در رگ‏هایمان جاری می‏شود، چه تماشا دارد لذت گم شدن و غرق شدن در اسمت!

 می‏گویند: «پایان شب سیه سپید است» و ازاین‏ رو، خورشید تو دوبار، متولد شد؛ یکی در خانه فاطمه(س) و دیگربار بر نیزه‏ های شبزدگان.
روزی که عطر تو در ایوان ملائک پیچید، ملائک، تبریک‏ گویِ پروردگارِ تو بودند، تا ذرات جهان، به سجود درآمدند و تو را ذکر گفتند؛ «یاحسین».
خداوند، تو را آفرید تا از رعدِ گریه‏ های شبانه علی(ع)، بارانِ رحمت خود را بر زمین ببارد و به ازای هر قطره اشک علی(ع)، دریایی به نام حسین(ع) را هدیه کند.